Hitler schendt het verdrag met Stalin en valt de Sowjetunie binnen, nadat hij de slag om Groot-Brittannië niet in zijn voordeel kon beslechten...
| Joegoslavië en Griekenland |
|---|
Het Joegoslavië van voor de oorlog had veel weg van het Joegoslavië voor het uiteenvallen in de jaren '90. Regelmatig opstanden van de vele bevolkingsgroepen en interne gewapende conflicten. Vlak vóór het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was Joegoslavië in de greep van het communisme. Tito had de macht in handen. Hij wist dat met het uitbreken van de oorlog de onafhankelijke staat Joegoslavië niet lang meer zou bestaan. Het Duitse Monster stond aan de grens en liet zijn gemene tanden zien. Tito wilde geen oorlog met Duitsland. Tito besloot daartoe zich aan te sluiten bij Duitsland. De bevolking reageerde verdeeld. Voorstanders en tegenstanders van de aansluiting gingen met elkaar op de vuist. Tot het einde van de oorlog zou die situatie zo blijven. Partizanen (zoals Cetniks) vochten tegen de regering en de Duitsers. Ook wisselden de rollen vaak. De Cetniks hebben afwisselend zowel de Duitsers als de Geallieerden gesteund. Zo kwamen ze met beide groepen én met zichzelf in conflict.
In Griekenland was de situatie geheel anders. Griekenland wilde zijn neutraliteit graag behouden. Na verscheidene grensoverschrijdingen van de Duitse troepen wisten de Grieken dat ook zij de oorlog niet buiten de grenzen konden houden. Zij vroegen steun aan de geallieerden, welke daarop ingingen en een expeditieleger stuurden. Net zoals in Frankrijk in 1940 kon het geallieerde expeditieleger een capitulatie niet meer tegenhouden. Enkele Griekse eilanden bleven echter onbezet. Zij werden bases van waaruit het Griekse zou handelen. |
|
| Barbarossa |
|---|
| In het begin van 1941 werd duidelijk dat de fouten, die gemaakt waren eind 1940 door de Luftwaffe, onherstelbaar bleken. Een invasie van Engeland werd afgeblazen. Hitler richtte zijn aandacht nu op het oosten. Hitler had een pact met Stalin, maar zag dat Stalin steeds sterker werd en dus een serieuze vijand aan het worden was. In de zomer van 1941 besloot Hitler het pact met Stalin te verbreken en de Sowjetunie binnen te vallen. Deze operatie, die de codenaam Barbarossa droeg, was tot op de dag van toen de grootste invasie die de wereld ooit gekend heeft. Drie grote legereenheden (Noord, Centrum en Zuid) vielen Wit-Rusland, de Oekraïne en de Baltische staten (Estland, Letland en Litouwen) binnen. Het Sowjetleger wist - via bevoorradingsroutes over het bevroren Ladogameer - Sint Petersburg (toen Leningrad), de Tweede Stad van Rusland ternauwernood te beschermen tegen de Finse troepen uit het Noorden en de Duitse troepen uit het Zuiden. De omgeving van de stad werd zwaar getroffen door de vele vernielingen. Aanvankelijk waren de resultaten die de Duitsers behaalden, toch onvoorstelbaar goed. De Blitzkrieg leverde op wat het in de rest van Europa ook opgeleverd had. Hitler had er echter niet rekening mee gehouden, dat de afstanden van Rusland zo enorm groot zijn. Een groot gedeelte van Rusland was (en is) zo goed als onbewoond (Siberië). Dus dacht Hitler, dat wanneer Moskou zou zijn veroverd, Rusland wel zou kapituleren. De Duitsers hebben Moskou echter nooit kunnen bezetten. Ze kwamen wel kortbij, maar een bezetting bleef uit. En toen kwam de Russische winter. Nu kregen de Russische troepen, die veel beter met het winterweer om wisten te gaan, de kans. De Russische hoofdindustrie werd op een veilige afstand achter het Oeralgebergte verplaatst. Duitse bommenwerpers hebben deze industrieën nooit kunnen bereiken. Rusland had - door zijn omvang - een enorme bufferzone waar de Duitsers niet op gerekend hadden. Echter in de jaren 1942 en 1943 zouden de Duitsers nog zware verliezen aan het Russische leger toebrengen. |
|
| Rommel in Afrika |
|---|
| De Duitse landmacht (Wehrmacht) had het geluk een zeer kundige Generale Staf te hebben. Veldmaarschalk Erwin Rommel was een van de strategen. Hij werd belast met het vernietigen van de geallieerde strijdkrachten rondom het Middellandse Zeegebied, voornamelijk Noord-Afrika. Het huidige Libië was in de oorlog koloniaal bezit van Italië. De Duitsers en Italianen vochten schouder aan schouder om de geallieerden uit Egypte te verdrijven. Met de val van Frankrijk in 1940 waren de Franse koloniale bezittingen, het huidige Marokko, Algerije en Tunesië, ook in Duits-Italiaanse handen gevallen. Hitler wilde de geallieerde hoofdbasis in Caïro verslaan, het Midden-Oosten veroveren en op die manier contact maken met de troepen in de Russische Kaukasus. Een onmetelijke afstand, die volkomen onhaalbaar was (en wat ook gebleken is). Rommel wist echter in 1941 al grote delen van Libië en Egypte te veroveren. Bij El Alamein hield echter de opmars op. De Duitsers werden weer teruggedreven. Een jaar later veroverden de Duitsers het gebied opnieuw en werden weer teruggeslagen. Dat ging zo door tot eind 1943 tot de geallieerde strijdkrachten tenslotte de Duitsers tot aan Tunesië wisten terug te drijven. |
|
| Pearl Harbor |
|---|
| Op 7 december 1941 voerde de Japanse luchtmacht met behulp van vliegdekschepen een aanval uit op de hoofdbasis van de marine van de VS, Pearl Harbor, waar duizenden soldaten en bijna de complete vloot gelegerd waren. Deze aanval leverde de geallieerden een enorme klap, welke ze pas tegen 1942 te boven zijn gekomen. Met deze aanval raakte ook de VS in de Tweede Wereldoorlog betrokken. Een Europees conflict was uitgegroeid tot een Wereldoorlog. De VS had geprobeerd zich afzijdig te houden van het Europese conflict (ondanks het aandringen van de Britse regering die wanhopig op steun wachtten), omdat het net van een 10-jarige economische crisis hersteld was. Ook had de Eerste Wereldoorlog zijn sporen achtergelaten in het geheugen van de Amerikanen. Het laatste waar men op zat te wachten was een nieuwe wereldoorlog. Maar met deze aanval konden de VS niets anders dan zich tóch in het conflict te mengen. Nu de VS gingen meevechten kreeg de Tweede Wereldoorlog een beslissende wending, hoewel in het eerste opzicht het leek alsof de VS niets konden uitrichten tegen de overmacht van Duitsland, Italië en Japan. |
|
| Lend-Lease Act |
|---|
| Groot-Brittannië kon onmogelijk met zijn bescheiden industriële capaciteit een oorlog volhouden. Daarom was het noodzakelijk dat Groot-Brittannië oorlogsgoederen uit andere landen kreeg. De VS waren de kandidaat van eerste voorkeur, maar het was onmogelijk ze over de streep te helpen: de VS wilden zich immers niet in het conflict mengen. Maar met de aanval op Pearl Harbor moesten de VS wel. Nu sloten de Britten en Amerikanen een akkoord waarin Groot-Brittannië geld leende van de VS, waarmee in de VS oorlogsgoederen werden geproduceerd die over de Atlantische Oceaan naar Groot-Brittannië werden getransporteerd. De tijd van de konvooien en de Wolfpacks brak aan. De marine van de VS probeerden met grote konvooien Groot-Brittannië van de nodige oorlogsmiddelen te voorzien. De Duitsers hadden dit snel door. De Duitse marine begon met de massaproductie van onderzeeërs (U-boten). Deze onderzeeërs handelden in groepjes, de zogenaamde Wolfpacks. Vele konvooien werden door hen gevonden en gekelderd. De VS kregen dit door en begonnen oorlogsschepen als escorte mee te zenden. Het was een kat en muisspel geworden waarin honderden zeevaarders het leven lieten. Maar tegen 1943-1944 was de slag om de Atlantische oceaan door de geallieerden gewonnen. De Duitsers verloren meer onderzeeërs dan de industrie kon bijmaken. Het evenwicht verschoof en de industriële isolatie van Engeland werd voorkomen. Zo kreeg Groot-Brittannië de kans zich te wapenen tegen de Duitsers. |
|
|
- contact
