MARTIANEN
Een verslag van de huidige stand van zaken over de missies die de NASA organiseerde naar de planeet Mars.
| Martianen | |
|---|---|
| Uit vroegere tijden was men reeds geïnteresseerd in het heelal. Kosmische ballen die van tijd tot tijd aan de hemel verschijnen. In de klassieke oudheid werden er namen aan gegeven. Omdat deze kosmische ballen toch wel iets wonderlijks hadden, werd besloten om ze te vernoemen naar de Romeinse goden. In de renaissance als Galileo Galilei zijn primitieve telescoop op de hemel richt komen de ontdekkingen in het heelal in een stroomversnelling. Men moest echter wél goed opletten met wat men openlijk zei, omdat de kerk het er 99 van de 100 keer absoluut niet mee eens was. Zo moest Galilei voor de kerkelijke rechter verschijnen omdat hij beweerde dat de aarde om de zon draaide en niet andersom. Hij moest zijn beweringen terugtrekken of zware straffen voor lief nemen. De derde sprong, naar de 19e, 20e, 21e eeuw. In 1877 observeerde Giovanni Schiaparelli Mars. Hij zag dat er willekeurig over het oppervlakte lijnen te zien waren. Hij noemde deze lijnen "canali" ofwel kanalen. Anderen zagen hier échte kanalen in. Intelligent leven zou deze gegraven moeten hebben om het water van de poolkappen naar de equator te transporteren. In 1976 zou er duidelijkheid komen. De Viking, een marslander van de Amerikanen, landde op het oppervlak van Mars om daar biologisch onderzoek te verrichten. Het eerste dat opviel was dat Mars een oppervlak heeft dat bestaat uit zand en enorme rotsblokken. Het bleek dat Mars veel te ruw was om levende wezens te kunnen herbergen. Ten eerste is het veel te koud. De gemiddelde (!) temperatuur ligt op c.a. 23 graden celcius. Ten tweede, het meest belangrijke punt, er is geen water aanwezig in vloeibare vorm. Ijs is er wel, maar daar heeft leven niets aan. Ten derde is van de atmosfeer weinig overgebleven. Omdat Mars zo klein is (ongeveer 1/7e van de Aarde) heeft hij maar weinig zwaartekracht. De zwaartekracht die hij heeft is echter te weinig om een goed gevulde atmosfeer bij zich te houden. Alleen de zwaarste moleculen zijn nog over (welke ook aan het verdwijnen zijn). Daardoor is zo goed als alleen maar CO2 nog over. De atmosfeer is te dun om een broeikaseffect te kunnen veroorzaken. In het begin van de jaren '90 begon echter de interesse in Mars weer toe te nemen. Op Aarde waren grote ontdekkingen gedaan dat vooral bacteriën en schimmels uitstekend kunnen gedijen zoals op de oceaanbodem zonder licht, onder het ijs van Antarctica en op de heetste plekken ter wereld zoals de woestijn of bij geisers. Dit was voldoende om de NASA op het idee te kunnen brengen om toch nog maar eens een "closer look" te creëren op Mars. Mars is nú wel onherbergzaam, maar misschien zijn er fossielen die kunnen aantonen dat er wel degelijk buitenaards leven bestaat of heeft bestaan. En misschien zijn er wel bacteriestammen in de grote rode rotsblokken van Mars. Je weet maar nooit. In de loop van de jaren '90 werden er een aantal ruimtevoertuigen naar Mars gestuurd om de bodem (opnieuw) te gaan bestuderen. Alleen was er de pech dat er twee zoek raakten; dus we weten nog niks. Het is afwachten dat er nieuw geld beschikbaar komt voor een nieuwe missie. Tot slot is er een aantal jaren geleden een meteoriet op aarde gevonden (op Antarctica) die van Mars afkomstig zou zijn. Dit stuk rots bevatte fossielen van bacteriën die op Aarde nog nooit eerder zijn aangetroffen. Zouden de Martianen toch bestaan? |
|
� Copyright CR-Corporation - 2024 - afdrukken 
- contact
