Paris-Hamburg-Berlin-Dresden-Canterbury

Nog nooit tevoren bezocht de CR-Corporation zoveel steden in zo'n korte tijd. Mensen die bekend zijn met de reisverhalen zullen weinig nieuwe steden in het lijstje zien staan, maar een nieuw bezoek aan grote steden kan soms een heel aardig effect hebben. De liefde voor de stad Parijs is versterkt als nooit tevoren en ook Duitsland wist een zeer aangenaam gevoel achter te laten. Als klap op de vuurpijl mocht ervaren worden hoe het is om links te reden in Engeland van Dover naar Canterbury. Hier een chronologische beschrijving van de meest reisvolle vakantie ooit. Klik op de foto's voor een vergroting.

Paris 2003 - La seconde visite

"Paris c'est magnifique!" zo werd er ooit geroepen. Een betere omschrijving is nauwelijks vindbaar. Welke stad kan de grootsheid van Parijs overtreffen? Een rijke historie gelijk nergens anders ter wereld vindt men op de grondvesten van het Romeinse Lutetia. De stad kreeg zijn huidige vorm door de Frankische Germanen en werd verfijnd door Napoléon en de zijnen. Een stad van extremen, maar ondanks zijn grootheid toch ouderwets en aangenaam gezellig gebleven. Dat de stad een grote Westerse metropool is geworden ongaat je niet, want zijn drukke boven- en ondergrondse verkeer zijn ongekend. Gezelligheid, cultuur en drukte gaan probleemloos samen. Parijs is een stad die blijft fascineren. Zo men vaak van Franse steden gewend is dat het meestal maar een "zooitje ongeregeld" is, is dat in de hoofdstad toch een duidelijk ander verhaal. Het cultureel erfgoed van de stad wordt zorgvuldig beheerd en geconserveerd. Wanneer over de stad ook maar één zonnestraal schijnt, lijkt het alsof er een hemelse wereld voor je open gaat. Vier dagen werden doorgebracht in de Franse hoofdstad, met een gastreiziger uit Sittard, die het ultieme Parijs mocht beleven. Ik kijk terug op een prachtige reis, zij het voor zowat de 10e keer... (voor hen die het nog niet weten, ik ben nog lang niet uitgekeken op deze wereldstad en zal er zeker nog vaker te vinden zijn).

Großartig Deutschland 2003

Als fervent Duitslandreiziger, lag het voor de hand dat Duitsland vaker het reisdoel zou worden van kortere, danwel langere bezoeken. Hamburg en Berlijn waren reeds bekende steden, zij het dat eerstgenoemde een 'vluggertje' was. Tijd dus, om dit eens grondig over te doen en er nog een prachtige barokke stad - Dresden - bij te doen. Hamburg. Het toeval wil, dat toen mijn reisgenoot en ik in Hamburg waren, het exact 60 jaar geleden was dat de stad door geallieerde bommenwerpers in de as werd gelegd. Vanwege dit feit werd er een speciaal boek uitgebracht dat de discussie over het wel dan niet beschouwen van deze bombardementen als oorlogsmisdaad weer aanwakkert. Wat mij betreft, hoeft die discussie niet gevoerd te worden. Onschuldige burgers moedwillig doden in vuurzeeën en of het vernietigen van nationaal of internationaal cultureel erfgoed is te allen tijde een oorlogsmisdaad. Hoe het ook zij, Hamburg wist -letterlijk- als een fenix uit de as te herrijzen. Na Berlijn is het de grootste stad van Duitsland, heeft het zijn oude charmes weten te behouden en tegelijk uit te groeien tot een moderne stad. De Alster en Jungfernstieg als het oude centrum, terwijl in de nauwe straatjes er omheen overal nieuwe architectonische hoogstandjes verrijzen. Een stad met een gigantische haven en een zeer aangename leefsfeer. Na Hamburg ging de reis verder naar de Duitse hoofdstad, Berlijn. Geen enkele Europese hoofdstad heeft in het recente verleden zoveel te verduren gehad dan deze stad. In 1963 werd de stad in tweeën gespleten door de Russische geallieerde strijdkrachten. De tweedeling zou tot 1990 duren. Berlijn werd in de Tweede Wereldoorlog zowat het ergste getroffen door bombardementen, laat staan de geallieerde intocht in 1945. Vrijwel meteen werd het verschil in beleid van Oost en West duidelijk. Oost lag lange tijd in puin, slechte voorzieningen, terwijl West snel werd herbouwd en economisch sterk groeide. De Sovjetunie, zwaar getroffen door de oorlog in eigen land, kon zich zulke investeringen niet veroorloven. Het was het begin van het einde. Toen in 1990 de Berlijnse Muur viel, wilde het nieuwe stadsbestuur de stad zo snel mogelijk herenigen. Maar met het afbreken van de Muur en het opruimen van de veiligheidszones was het werk niet gedaan... Twee jaar geleden bezocht in Berlijn voor het eerst. Toen waren de littekens van de Muur nog duidelijk zichtbaar. Berlijn wordt in rap tempo vernieuwd, als het de nieuwe stralende hoofdstad van de Bondsrepubliek moet worden. De Brandenburger Tor, wellicht het meest bekende bouwwerk van de stad, was toen nog in volle restauratie. Voor mij dus een unieke kans om de resultaten van twee jaar stadsvernieuwing te aanschouwen. Nu ben ik niet snel te verbazen, maar wat er in deze twee jaar allemaal voor elkaar is gekregen, is ongekend. Vooral in voormalig Oost-Berlijn was het verschil heel duidelijk merkbaar. Eigenlijk is dat helemaal niet zo vreemd dat de voormalige oostelijke sector in snel tempo terrein wint. Het oude historische stadscentrum ligt namelijk in die sector. De Russen hadden best nog wel een en ander herbouwd en oude charme van de stad weten te behouden. Dat, terwijl voormalig West-Berlijn 'slechts' een kopie is van andere westelijke Duitse steden. Veel 'blokbouw' uit de jaren vlak na de oorlog. In de gehele stad is het verleden nog volop aanwezig. Zeker wanneer je wat van Russische gebruiken (qua wegen- en stadsbouw) afweet, kun je bijna feilloos zeggen waar de grenzen hebben gelegen, zonder naar het wegdek te kijken waar de muur liep (het muurverloop is namelijk door de hele stad gemarkeerd met een dubbele band stenen, desnoods dwars door straten heen). De vele grote avenues die Berlijn rijk is, tesamen met veel, wat zeg ik, heel veel interessante architectuur, maakt het tot een geweldige belefenis. Na de hoofdstad een krappe week met een bezoek te hebben vereerd, ging de toch verder naar ons laatste reisdoel in Duitsland: Dresden. Dresden is bij verre de meest bekende stad als het gaat om geallieerde massavernietigingen. Aan het einde van de oorlog werd de stad middels een vuurstorm compleet van de kaart geveegd. Een oorlogsmisdaad van de eerste klasse, in acht nemende dat er geen militaire doelen waren in de stad, "slechts" 35.000 vluchtelingen en een gigantische rijkdom aan cultureel erfgoed. De stad werd compleet vernietigd en er waren slechts weinigen die dat konden navertellen. Aan ons de taak om met het verleden in ons achterhoofd de 'nieuwe' stad te verkennen. Dresden is een arme stad, dat blijkt onmiddellijk. Qua uiterlijk heeft het heel veel weg van het Poolse Szczecin dat ik twee jaar geleden bezocht. De stad doet uitermate luguber aan, totdat je het centrum nadert. De sfeer slaat letterlijk van de ene op de andere straat om. Bij de Zwinger begint het 'oude' Dresden. De Oostduitse regering heeft aan Dresden veel aandacht besteed. De belangrijkste gebouwen, zoals de Zwinger, Opera, het Slot, de Kathedraal en de Academie, werden nauwkeurig herbouwd, zo mogelijk met de originele stenen. De centrale kern van deze ooit zo glorieuze barokstad, het "Florence aan de Elbe", is weer precies zoals het vroeger was, met de kleur van de gebouwen uitgezonderd. Alle oude gebouwen van Dresden zijn pikzwart. De restanten van het bombardement en de daarop volgende vuurstorm van 1945. Maar eerlijk is eerlijk, het herbouwde centrum mag er werkelijk zijn. We hebben Dresden voornamelijk bij avondlicht gezien - vanwege de lange reistijd - maar het heeft bij verre de mooiste foto's van alle reizen van 2003 opgeleverd. Na een dikke week prachtig Duitsland, kwamen we weer terug in onze thuisstad Maastricht, om nog één keer een kleine reis te maken...

Boulogne et/and Canterbury

Teneinde de warmte te ontvluchten die de laatste weken van de zomervakantie in 2003 teisterden, werd het oorspronkelijke reisdoel Wenen verwisseld met een oude plaats aan het Nauw van Calais, Boulogne. Het was een reis om echt tot rust te komen. Parijs en Duitsland waren zeer hectische, vermoeiende reizen. Slenteren op de boulevards, op het strand. Genieten van de rust. Maar rust... ach... da's iets voor oude mensen, dus daar hebben we snel genoeg van! Op naar het avontuur. In Nord-Pas-De-Calais, het meest Noordelijke departement van Frankrijk, is - zwak uitgedrukt - niks te beleven. Misschien aan de andere kant van de 'plas water'? Op naar Calais, de boot in, en met de 'Rodin' van Seafrance naar Dover - mét de auto. Het reisdoel? Canterbury. Bekend om zijn prachtige kathedraal. Omdat de Britse Spoorwegen een nog veel erger vertragings-imago hebben dan onze eigen NS, durfden we het daar niet op aan te laten komen en kozen we eieren voor ons geld en gingen we dus met onze eigen voiture. Meteen een ideale occasie om het links rijden eens onder de knieën te krijgen. Op zich niet lastig, maar het spiegelwerk wordt wel heel irritant. Inhalen is bloedlink als je niet iemand rechts naast je hebt zitten die even voor je kijkt of je langs je voorganger kunt. Ook mensen die van rechts de weg opdraaien geeft af en toe nogal wat panische reacties. Je bent namelijk gewend dat deze op de linker weghelft uitkomen, alwaar je dus rijdt... Al met al viel het reuze mee, zelfs nog een stukje autoweg genomen en geen ongelukken (op een bijna verkeerd om genomen rotonde na dan). Dan Canterbury zelve. De kathedraal en het er omheen liggende complex is werkelijk fenominaal. Het is echt zoals je in veel films ziet, het oude Engelse karakter. De tekenen van de machtige Anglicaanse Kerk. Het stadje zelf is overigens ook rijk aan bijzondere - voornamelijk oude - gebouwen. Zeker een aanrader voor wie in de buurt is!

Met de bezichtiging van het nieuwe high-tech lift-sluizencomplex in La Louvière bij Charleroi, kwam ook deze reis tot een einde. Dat luidde meteen het einde in van drie zeer aangename reizen waar we met z'n allen met veel plezier op terug blikken.
Paris, a tout à l'heure!
Grüßen zu Berlin!
Hail Canterbury!

� Copyright CR-Corporation - 2024 - afdrukken - contact