La Route Charlemagne, ofwel de Keizer de Grote Route, loopt (of liep) tussen de West-Duitse stad Aken en de Franse hoofdstad Parijs. Vroeger was dit dé doorgaande route voor (handels)reizigers naar Parijs. Vanuit Maastricht was het over Luik makkelijk aansluiten op deze route. Pas na de aanleg van de grote autowegen door België en Noord-Frankrijk verloor deze route zijn faam.

Vandaar de naam voor deze véloroute die van Maastricht naar Parijs loopt. Op deze pagina volgt een summiere routebeschrijving en meer aandacht aan de ervaringen die werden opgedaan tijdens het rijden van de route. Voor de uitgebreide routebeschrijving verwijs ik naar het boekje "Fietsen naar Parijs" geschreven en uitgegeven door dhr. Paul Benjaminse. Voor meer informatie over dit boekje, zie CartoStudio. Voor meer beeldmateriaal kun je nog kijken bij de galleries (sectie "GRAND TOUR").

Fietsen naar Parijs is niet iets wat je op een zonnige zondagmiddag even rijdt, dat moge duidelijk zijn. Het is een route die je uitgebreid moet voorbereiden en letterlijk voorbereid zijn op alles. In juli 2004 fietste ik de route samen met een vriend van mij, beide op mountainbikes. Hoewel grote delen van de route een goed wegdek kennen, is vooral in België af en toe wat sterkere banden geen overbodige luxe. Of je Parijs zonder lekke banden haalt op een stadsfiets, betwijfel ik ten zeerste. Ook geeft de mountainbike natuurlijk de mogelijkheid stukken af te snijden die door ruiger terrein gaan.

De route is c.a. 480 kilometer lang, kent veel hellingen en kent een mooi landelijk karakter, tot zelfs ver in de banlieue van Parijs. Wij probeerden de route in 4 dagen te rijden met de volgende etappes: Maastricht - Dinant - Hirson - Compiègne - Paris. Uit correspondentie met de schrijver en bedenker van de route blijkt dat de snelste de route in drie dagen aflegde en gemiddeld c.a. 6 dagen voor de route worden uitgetrokken. Om aan te geven hoezeer men zich op de route kan verkijken: wij haalden ons 4-daags programma niet. De eerste, derde en vierde dag moesten stukken per auto worden ingekort, zij het dat wij wel aan het begin van onze tocht geplaagd werden door het weer, verkeerd rijden en een lekke band. Misschien, als dat niet was gebeurd, hadden we onze planning kunnen aanhouden, maar de route blijft voor 4 dagen zwaar, heel erg zwaar zelfs.

Hier volgt de beschrijving, per dag, van onze bevindingen. Volg de benedenstaande link voor een overzichtskaart in PDF.

Zoals reeds gezegd, werden wij de eerste dag geplaagd door slecht weer. Oorspronkelijk doel was om van 9 uur 's morgens tot laat in de middag te rijden. Wij konden pas om 12:30 uit Maastricht vertrekken, 3,5 uur achterstand dus meteen al aan het begin. Het is dat ik afspraken in Parijs had lopen meteen na de dag van aankomst, anders waren we een dag later vertrokken.

Vanuit Maastricht volgden we het Albertkanaal naar Luik, die per fiets de beste en makkelijkste verbinding biedt (over RAVeL 1bis). In de beschrijving van dhr. Benjaminse word je over Gulpen en Hombourg gestuurd. Die routetak is mooi, maar aangezien ik daar vaker kom, hebben we die buiten beschouwing gelaten, zeker gezien het tijdsverlies.

Anderhalf uur later kwamen we in Luik aan, waar de regen ophield. Na een korte pauze reden we dan de beschreven route op langs de Ourthe (RAVeL 5) naar Hamoir. Bij Esneux, aan de Ourthe, ging het mis. We misten een beschreven bruggetje (dat lag erg tactisch verborgen achter bomen) waardoor we een berg werden opgestuurd, om vervolgens niet meer verder te kunnen na die weer te hebben afgedaald. Terug dus over die zelfde berg. In Esneux zelf aangekomen aldaar geluncht (of misschien is brunchen een betere term om 4 uur 's middags...). We waren nog maar net uit Esneux vertrokken of onze eerste (en gelukkig ook laatste) band begaf het. Na het vervangen van de binnenband (plakken doe ik niet aan) konden we weer verder.

Bij Comblain was het kiezen geblazen: het RAVeL 5 houdt op langs de Ourthe dus de keuze om óf een berg op te gaan over fatsoenlijke weg, óf langs de Ourthe te blijven rijden over een verschrikkelijk hobbelig en glad bospad (maar wel vlak). We kozen voor het laatste. Zelfs met mijn dubbelgeveerde mountainbike was dit een erg gevaarlijk stuk. Na zowat elke meter dacht ik "dit was weer een band", maar we kwamen er zonder lekke banden door, om vervolgens na dit pad verkeerd af te slaan en weer in Comblain uit te komen... toen toch maar de grote weg genomen (hadden we dat maar meteen gedaan). De stijging is fors, maar de weg leidt wel probleemloos tot in Hamoir.

In Hamoir (tegen 18 uur) zeiden we de Ourthe definitief gedag, om naar het westen te gaan rijden, het plateau van de Condroz op. De weg die naar boven leidt stijgt heel langzaam naar boven, maar trekt zich erg lang en in de schemering is het daar zo tussen de bossen niet meer zo aangenaam rijden. Eenmaal boven was het nog een dikke 40 km naar Dinant. Avondeten hadden we uit tijdsoverweging maar overgeslagen om vervolgens geplaagd door vermoeidheid en een invallende duisternis eindelijk in Ciney aan te komen (c.a. 23 uur). Verder rijden naar Dinant was van daaruit geen optie meer. Het was donker en we hadden beide honger. Toen zijn we met de auto verder gegaan naar Dinant alwaar ons hotel lag. Om 24 uur konden we met veel moeite in Dinant nog een eetgelegenheid vinden om uiteindelijk om 1 uur in bed te liggen. Een tragische start, die zijn weerslag zou hebben op de opvolgende dagen.








Noot: bijbehorende foto's dateren van eerdere tochten (vanwege slechte weer zijn er geen foto's deze dag zelf genomen).

Na de eerste confrontatie met het fenomeen "berg-op, berg-af" van Hamoir naar Ciney de eerste dag, begon deze dag weer fijn vlak. Vanuit Dinant de Maas volgend tot in Hermeton sur Meuse, vlak voor de Franse grens. Aldaar niet de grens over, maar naar het westen verder afbuigen richting Mariembourg over het prachtige fietspad dat deel uitmaakt van de RAVeL 2. Het pad is uiterst aangenaam fietsen en leidt bijna moeiteloos tot in Mariembourg. Aldaar onze lunch genuttigd (toen wel de naam waardig) en toen verder richting Noord-Frankrijk. Na de Ardennen op dag 1 gehad te hebben, hoopte ik eigenlijk dat het met de bergen afgelopen was, maar die hoop vervloog vlak na Mariembourg al heel erg snel.

Voor mensen die zwakke knieën hebben (zoals ik) was het stuk vanaf Mariembourg tot zeg maar c.a. 60 km vóór Parijs een ware hel. Vooral om deze reden moesten wij op dag 3 en 4 beide keren c.a. 70 km inkorten per auto. Maar goed, vanuit Mariembourg gaat het over landweggetjes verder richting Cendron-Maquenoise. De bewegwijzering is summier en misleidend, wij moesten ettelijke keren aan mensen aldaar de weg vragen. Uiteindelijk reden we alsnog over de verkeerde weg Frankrijk binnen, maar de fout herstelde zich vanzelf toen we op het centrale punt in het Forêt Domaniale de St. Michel uitkwamen. Van daaruit gingen we een stukje van de route af om ons hotel in Signy-le-Petit tegen 19:30 te bereiken. Dit was de enige dag die we van begin tot eind uitreden. Tijdens het diner in Signy besloten we voor de opvolgende 2 dagen die een aanzienlijk langere rit besloegen dan dag 2 flink in te korten, gezien de gemiddelde snelheid tot tussen de 10 en 15 km/h was gezakt (wij gingen uit van 20 km/h over de hele tocht).

Zoals we op de 2e dag 's avonds besloten, zo reden we aan het begin van de derde dag van Signy naar Laon met de auto. Bij Laon pakten we de route weer op. Vanaf Laon ging het erg bergachtig verder in de richting van Pierrefonds-Compiègne onder extreem warme temperaturen à 30+ graden. Als ik geweten had wat me verder die dag te wachten stond, had ik hem helemaal overgeslagen. Het berg-op-berg-af was blijkbaar nog lang niet afgelopen. Hoewel we op twee stukken de route flink afkortten, kregen we toch nog de nodige hellingen voor onze kiezen die allemaal niet mals waren. Samen met de temperatuur leverde het op sommige punten bijna ondoenlijke situaties op. We deden een volledige dag over een stuk à 70 km...

Gelukkig was het hotel in Chelles, op een steenworp afstand van Pierrefonds bij Compiègne uitstekend, alleen geen airco helaas. Gezien het weerbericht en het vooruitzicht op een 4e dag à ruim 100 km, besloten we die avond voor de 4e en laatste dag hetzelfde trucje uit te halen als met dag 3.

Vanuit Chelles legden we eerst een flink stuk af per auto (wel zeker 60 km, maar die afstand kwam voornamelijk door noodzakelijk omrijden) en kwamen we uit in Senlis, een plaatsje dat op zo'n 60 km afstand van Parijs ligt, vlakbij de route. Vlak na Senlis begint zelfs het netwerk van de RER D (snelmetro van Parijs) al.

Vanaf Senlis reden we naar Plailly waar we de route weer oppikten. Van daaruit kwamen gelukkig bijna geen stijgingen meer, hooguit wat relief dat door hard naar beneden rijden vanzelf weer omhoog gekomen kon worden. Natuur is leuk, maar na drie dagen alleen maar natuur (dwz bossen en weilanden) gezien te hebben, was het mij een groot genoegen eindelijk weer iets van de bewoonde wereld te zien. De route loopt zó kort langs het vliegveld van Roissy Charles-De-Gaulle, dat de grote vliegtuigen die er opstijgen en landen vlak boven je hoofd vliegen. Na de laatste dorpjes voor de Parijse banlieue en de TGV-lijnen twee keer te hebben overgestoken konden we bij Gressy eindelijk aan het pad langs het Canal de l'Ourcq beginnen.

Lang keken we al uit naar dit pad om zo heel eenvoudig Parijs binnen te rijden... tenminste, dat dachten we. De werkelijkheid was wel weer even anders. Het pad langs het kanaal is allesbehalve vlak en je wordt steeds hoog de oever opgestuurd om vervolgens weer te dalen tot bij het water. Deze op-en-neergang lijkt bijna eindeloos. Het trucje van hard "gas geven" naar beneden om zo de helling weer op te komen werkt hier overigens niet, dit omdat men rallentisseurs in het asfalt heeft gelegd, venijnige steenbanden die dwars over het asfalt lopen en c.a. 2 cm boven het asfalt uitsteken. Zelfs met geveerde mountainbikes was het erg lastig om hier niet te veel snelheid aan kwijt te raken (het feit dat wij toch vol "gas" gaven op de dalingen was blijkbaar tot groot ongenoegen van medefietsers en -wandelaars die gezien de gezichtsuitdrukking erop aan het wachten waren dat één van ons onderuit zou gaan). Een betere oplossing hier (maar is eigenlijk verboden gezien de borden) is om te rijden over het oude smalle (onverharde) jaagpad meteen aan de waterkant. Voor een mountainbike is rijden aldaar geen probleem, je kunt hooguit een boete krijgen als een politieagent in de buurt is, want in overtreding ben je wel... maar het is wel vlak!

Uiteindelijk passeert men dan de ateliers in Bobigny van de RATP waar de metro's van lijn 5 uitkomen, het eerste duidelijke teken dat men in Parijs is aanbeland. Het pad langs het kanaal trekt zich toch nog vrij lang voordat je bij Porte de la Villette onder de Boulevard Périphérique doorgaat om zo een prachtig uitzicht te verkrijgen op het Cité des Sciences et de l'Industrie in het Parc de la Villette met de prachtige Géode.

Nog enkele honderden meters later komt men aan het einde van dit pad op Place Stalingrad alwaar metrolijn 2 met een sierlijke bocht op palen zich een weg baant door het drukke Parijse verkeer waar je dan ook meteen in terecht komt. Oorspronkelijk plan was om nog wat door Parijs te rijden met de fiets, maar dat lieten we maar snel uit ons hoofd nadat we bij het oversteken van Place Stalingrad alleen al 4x bijna zijn aangereden. Gelukkig lag ons hotel kortbij (Mercure Gare de l'Est) zodat we ons fiets-avontuur in Parijs snel konden staken. Dan toch maar de metro verder...

Hoewel de tocht lang en uitputtend was, was hij ook erg mooi. Zeker natuurliefhebbers zullen zeer aan hun trekken komen. Als ik hier één advies mag meegeven, dan is het wel om voldoende dagen uit te trekken voor de tocht. In mijn ogen zijn vier dagen echt te weinig.

Mensen die niet houden van heuvel-op, heuvel-af, kunnen de beschreven route beter laten. Voor deze categorie mensen, waar ik mezelf ook toe reken, is de tocht voor zeker 60% een absolute lijdensweg. Ik ben zelf zeer geïnteresseerd in een altenatieve route die ik graag op korte termijn eens wil gaan proberen die voor 90% absoluut vlak zou moeten zijn en misschien een paar tiental kilometers langer is. Deze route zou dan moeten lopen langs waterwegen en wel: Maastricht - Namur - Charleroi - Maubeuge - Compiègne - Senlis - Paris. Dit zes-daagse parcours is amper langer dan de route van dhr. Benjaminse en zou volgens het kaartmateriaal volkomen vlak moeten zijn. Deze route voert namelijk langs de Maas, Sambre, Canal d'Oise en Oise naar Senlis, alwaar onze oorspronkelijke laatste dag begon. Het enige dat ik niet durf te zeggen is of er ook overal langs de genoemde wateren jaag- danwel fietspaden liggen.

Tot slot een dankwoord richting dhr. Benjaminse die veel en goed werk heeft besteed om de route op te zetten en te beschrijven. Het was een hele ervaring en een mooie tocht, helaas voor mij veel te zwaar.

Tot slot een paar links:
RAVeL (netwerk van fietspaden in Wallonië): http://ravel.wallonie.be;
CyclingEurope (site van dhr. Benjaminse van fietstochten door Europa): http://www.cyclingeurope.nl;
Meer beeldmateriaal in de galleries: http://www.cr-corporation.nl/galleries/index.php?id=6&nr=X.